Bezrobocie to zjawisko braku pracy zarobkowej, dla osoby zdolnej do jej podjęcia. Wyróżnia się bezrobocie frykcyjne, dotyczące osób o ułomności fizycznej lub psychicznej, bezrobocie strukturalne wynikające z innych kwalifikacji bezrobotnego a innych potrzeb rynku, oraz bezrobocie sezonowe zależne od np. pory roku w rolnictwie.
W Polsce bezrobocie jest skutkiem przekształcenia się systemu gospodarczego. Szczególnie niepokojący jest szybki wzrost tego zjawiska, szczególnie wśród absolwentów wyższych uczelni oraz osób posiadających wykształcenie zawodowe. Największy problem, ze znalezieniem pracy, mają kobiety. Również osoby, które od dłuższego czasu pozostają na bezrobociu, mają coraz mniejsze szanse na znalezienie pracy.
Powodów bezrobocia jest wiele. Przede wszystkim rozbieżne kształcenie młodych. Kierunki na wyższych uczelniach nie pokrywają się z zapotrzebowaniem rynku pracy. Brak pracy już na początku kariery zawodowej, przyczynia się do pogorszenia sytuacji materialne, dłuższym pozostaniu na utrzymaniu rodziców, a w skrajnych przypadkach prowadzi do przestępczości.
W strukturze wykształcenia najliczniejszą grupę bezrobotnych, stanowią osoby młode z wykształceniem zawodowym i policealnym.
Ograniczanie bezroboci to ważny element polityki społecznej państwa. W tym celu 14 grudnia 1994 r. Sejm RP uchwalił ustawę „o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobocia”. Ustawa zobowiązuje władze do tego, by aktywnie zajmowała się tym problemem. W skład organów, które się tym zajmują wchodzi: Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Krajowy Urząd Pracy, wojewódzkie i rejonowe urzędy pracy.
Działania ich polegają na przedsięwzięciach podnoszących atrakcyjność rejonu, w celu przyciągania inwestorów, w wyniku których powstaną miejsca pracy. Ich zadaniem jest też prowadzenie szkoleń, kursów. Ogólne podnoszenie kwalifikacji, które dostosowane są do rynku i umożliwią znalezienie pracy bezrobotnym osobą.
