Niepełnosprawność ruchowa czy to intelektualna to straszny stan. Choć nikt się o nią nie dopominał, ona może dotknąć każdego. Życie z takim piętnem nie jest łatwe, bo ludzie bardzo szybko oceniają innych. Ktoś, kto nie jest bystry albo zaradny bardzo szybko zyskuje sobie miano głupka lub kaleki. Sytuacja jest patowa, bo co może zrobić chory, który się już taki urodził.
Zupełnie nic, bo nie można przecież cofnąć czasu. Nie da się także zamknąć ust wszystkim ludziom. Oni nie szczędzą złośliwości, bo są przekonani o swojej wyższości i atrakcyjności. Co pozostaje osobie niepełnosprawnej? Po pierwsze musi uodpornić się na niepochlebne opinie i przestać się nimi przejmować. Nie jest to proste, ale tę umiejętność można z powodzeniem wyćwiczyć.
Po drugie musi przywyknąć do tego, że jej życie będzie nieco różniło się od innych
Na przykład będzie musiała przechodzić codzienną rehabilitację, o której większość zdrowych nie ma zielonego pojęcia. Nie są to przecież ćwiczenia na przyrost bicepsów, czy poprawę figury. Zajęcia ruchowe mają raczej na celu pomóc zaznać trochę normalności. Osobie na wózku rehabilitacja pomoże przesiadać się z wózka na łóżko lub odwrotnie. Silniejsze mięśnie rąk przydadzą się z pewnością podczas ubierania czy mycia.
Poruszanie się po mieście też wymaga krzepy, bo trzeba pokonać wysoki krawężnik czy schodek. Osoba, która chodzi, lecz potrzebuje do tego balkonika czy kul- również wymaga specjalnej uwagi. W jej przypadku ćwiczenia mają utrzymać stan obecny i zapobiec zniedołężnieniu w przyszłości. Gdy chory ćwiczy regularnie, możliwe są niewielkie postępy. Łatwiej mu wykonywać codzienne czynności. Rzadziej też korzysta z pomocy innych, a to wzmacnia jego pewność siebie.
W przypadku osób upośledzonych intelektualnie sprawa rehabilitacji wygląda nieco inaczej. Mimo że fizycznie nic im nie dolega, to jednak nie potrafią zrobić wielu czynności. Po prostu trudno im zapamiętać kolejność działań, bo ich umysł działa nieco inaczej. Rejestruje to, co widzi z pewnym opóźnieniem, w związku z czym osoba chora nie jest w stanie nauczyć się czegoś natychmiast. By coś zapamiętać i zrozumieć potrzebuje więcej czasu niż jej zdrowi rówieśnicy. Niezbędny jest jej nauczyciel, o dużej dozie cierpliwości. Osoby z niepełnosprawnością umysłową najczęściej uczęszczają do specjalnych typów szkół. Uczą się tam samoobsługi, a gdy już trochę podrosną konkretnego zawodu. Ponieważ program nauczania jest dopasowany do ich możliwości, nie ma obaw, że czemuś nie podołają. Kadra pedagogiczna również jest odpowiednio przeszkolona do pracy z takimi osobami.
Jest jednak kwestia, która dotyczy każdej osoby niepełnosprawnej- bez względu na to, na jaki rodzaj schorzenia cierpi. Tym zagadnieniem jest renta, którą mogą pobierać po ukończeniu osiemnastego roku życia. Ile wynosi renta socjalna. Nie są to niestety zbyt duże pieniądze, więc nie mogą zapewnić godziwej egzystencji. Jednak dla osób niepełnosprawnych to często jedyne źródło dochodu. Co trzeba zrobić, żeby ją otrzymać.
Po pierwsze trzeba stanąć na komisji lekarskiej. Jeżeli ona uzna, iż chory nie może funkcjonować bez pomocy osób drugich, wtedy wypisywane jest specjalne orzeczenie. Może ono zakwalifikować pacjenta do trzech stopni niepełnosprawności. Pierwszy to stopień znaczny. Przypisuje się go chorym, których uszczerbek zdrowotny jest większy niż 80 procent ogólnej sprawności. Są to najczęściej ludzie po wylewach lub udarach, którzy na stałe są przykuci do łóżka. By móc żyć, muszą być podłączeni do specjalnej aparatury.
Drugi stopień niepełnosprawności to znaczny. Otrzymują go pacjenci, którzy są w jakimś stopniu samodzielni. Potrafią zadbać o higienę osobistą i podstawowe funkcje życiowe takie jak: jedzenie, picie czy potrzeby fizjologiczne. Wymagają pomocy jedynie przy cięższych pracach fizycznych. Z większością spraw radzą sobie sami, a o pomoc zwracają się tylko w kryzysowych sytuacjach. Tacy chorzy nie potrafią zazwyczaj jeździć samochodem, czy utrzymać równowagi na oblodzonym chodniku. Wymagają wtedy wsparcia asystenta, który pomoże im dotrzeć do lekarza czy w inne upatrzone przez nich miejsce.
Trzeci stopień niepełnosprawności to lekki. Osoby, które go mają, zazwyczaj dobrze sobie radzą z codziennymi obowiązkami. Otrzymały to orzeczenie, bo uległy wypadkowi lub poważnej chorobie. Jednak ich niedyspozycja z czasem minie. One pobierają rentę socjalną nie na stałe, a jedynie podczas rekonwalescencji. Renta socjalna jest więc rodzajem zabezpieczenia przed ubóstwem. Osoby, które mają orzeczony stopień, muszą złożyć wniosek do ZUS-u. Na tej podstawie będzie wypłacane im świadczenie.
