Różne sytuacje w życiu spotykają każdego z nas. Czasem są to też niestety nieszczęśliwe wydarzenia jak choroba czy jakiś wypadek. Zazwyczaj doprowadza to do niezdolności do wykonywania swojej pracy. Co w takiej sytuacji robić? Przecież praca często jest niezbędna do przeżycia kolejnego miesiąca. Na szczęście istnieje możliwość otrzymania pewnego zasiłku – chodzi o tak zwane chorobowe. Ile wynosi zasiłek chorobowy, kto go wypłaca?
Biurokracja jest bezlitosna i niestety nie każdemu się należy taka pomoc, więc kto może, kto nie może go pobierać?
Ta forma zasiłku dostępna jest dla osób, które w ZUS są objęte ubezpieczeniem zdrowotnym. Takie składki ma obowiązek odprowadzać każdy pracodawca, więc jeżeli jesteś pracownikiem to jak najbardziej masz prawo do starania się o taką formę wsparcia.
Oczywiście są małe haczyki. Istnieje takie pojęcie jak „okres wyczekiwania”. Oznacza to, że żeby mieć prawo do zasiłku trzeba znajdować się pod obowiązkowym ubezpieczeniem nieprzerwanie przez trzydzieści dni. Dla osób ubezpieczonych dobrowolnie (bo również taka opcja jest możliwa) okres ten jest trzy razy dłuższy, czyli wynosi aż dziewięćdziesiąt dni. Są sytuacje, w których okres wyczekiwania nie obowiązuje.
Na wysokość zasiłku chorobowego wpływa wiele czynników i jest to dość złożony system, który ciężko przełożyć na prosty język. Przez pierwsze trzydzieści trzy dni przebywania na chorobowym obowiązek wypłacenia świadczenia ma pracodawca, a później odpowiedzialność ta przechodzi na ZUS.
Aby policzyć ile może wynosić nasz zasiłek chorobowy należy policzyć średnie wynagrodzenie (wypłaty) jakie osoba starająca się o zasiłek miała w ciągu ostatniego roku. Dodatkowo wynik tych obliczeń nie może być niższy niż minimalna wypłata osoby, której wypłacany jest zasiłek (po pomniejszeniu o 13,71 procent, czyli pomniejszeniu o składki na ubezpieczenie społeczne finansowane przez pracownika).
Podstawa wymiaru zasiłku w roku 2018 wynosi tysiąc osiemset dwanaście złoty i jeden grosz. W efekcie czego wysokość zasiłku waha się od tysiąca dwustu sześćdziesięciu ośmiu złoty i czterdziestu siedmiu groszy do kwoty rzędu tysiąca ośmiuset dwunastu złoty i jednego grosza.
Trzeba też podkreślić, że w przypadku celowego uszczerbku na zdrowiu zasiłek nie zostanie wypłacony – byłoby to najzwyklejsze wyłudzenie. Możliwość pobierania zasiłku chorobowego kończy się po stu osiemdziesięciu dwóch dniach. Chyba że niezdolność do pracy była spowodowana gruźlicą lub ciążą – w takich wypadkach okres ten się wydłuża do dwustu siedemdziesięciu dni.
Wysokość świadczenia chorobowego jest niższa niż minimalna płaca krajowa. Ktoś mimo to może powiedzieć, że przecież to i tak dobra suma za siedzenie w domu z na przykład złamaną ręką. W takim wypadku być może faktycznie pracownik ma fajny płatny urlop, lecz jeżeli sytuacja jest naprawdę poważna to każdy wolałby iść do pracy i być zmęczony po tych ośmiu godzinach niż leżeć chorym w szpitalu. Dobrze jeżeli sytuacja jest stabilna, ale nie zawsze szczęście dopisuje i jak to się mówi „nieszczęścia chodzą po ludziach” a zazwyczaj robią to parami.
Po prostu lepiej czasem nie chorować. Bo co dalej kiedy okres wypłacania chorobowego się skończy? Wtedy znowu czeka nas biurokracja i staranie się o zasiłek rehabilitacyjny. Warto zrobić to wcześniej, dlatego że proces przyznania takiego świadczenia jest bardzo długi.
Ostatecznością jeżeli po upływie zasiłku rehabilitacyjnego wciąż nie jesteśmy zdolni wrócić do pracy jest renta.
Sytuacja jest wtedy już bardzo poważna i nie należy jej życzyć żadnemu wrogowi. Dobrze jest gdy osoba, która jest zmuszona zrezygnować z życia zawodowego ma wsparcie wśród rodziny. Osoby całkowicie osamotnione znajdują się wtedy w naprawdę złej sytuacji życiowej.
Często jedynym sposobem na zarobienie dodatkowej gotówki, która pomagałaby wiązać koniec z końcem są różne zajęcia dorywcze takie jak zbieranie owoców latem, pomoc w sadzeniu drzewa wiosną, być może pomoc w odśnieżaniu sąsiadom chodnika w zimę, czy grabienia liści. Wszystko zależy od tego jaki jest stan zdrowia danej osoby.
Pomijając fakt, że samo przyznanie renty jest procesem bardzo trudnym. Wniosek jest jeden – trzeba dbać o siebie, o swoje zdrowie, uważać na siebie. Za każdym razem kiedy do głowy przyjdzie myśl o tym jak bardzo nie znosi się swojej pracy zaraz powinna uderzyć druga myśl. Ta druga myśl powinna być karcąca w stosunku do tej pierwszej. Trzeba doceniać to co się ma i dziękować, że jest się osobą zdrową, zdolną do pracy, która w swoimi dłońmi może osiągnąć wszystko.
